STUDIUJĘ HISTORIĘ. I NIE MA W TYM NIC ŚMIESZNEGO.

Ten post będzie o studiowaniu Historii. Co mnie skłoniło do napisania właśnie o tym? Sama jestem Historykiem i spotkałam się nie raz nie dwa z kpiną i wyśmiewaniem ludzi studiujących akurat ten kierunek. Chciałabym więc rozwiać jakiekolwiek wątpliwości i obalić kilka wędrujących po świecie opinii o tym kierunku i studentach którzy go wybrali.

- Mamo, Tato... Będę Historykiem.

- Aaaa... Czyli kolejnym bezrobotnym.

Nie. Nie kolejnym bezrobotnym. Historykiem. Zastanawia mnie właśnie to, dlaczego jak ludzie słyszą, że ktoś studiuje Historię to przylepiają mu od razu etykietkę „Bezrobotny”. Jestem zdania, że jakikolwiek kierunek nie ukończymy, jeśli będziemy wystarczająco zaradni, znajdziemy pracę. Nie musi to być od razu stanowisko w IPN'ie albo Archiwum, chociaż i takie przypadki się zdarzają.

- Studiuję Historię.

- A... Hahahaha! Chyba łatwiejszych studiów nie dało się wybrać.

Błąd. Studia historyczne wcale nie są takie łatwe. Pamiętacie wkuwanie dat i nazwisk w podstawówce/gimnazjum/liceum? No właśnie. To teraz dodajcie do tego jeszcze wiedzę o każdej wojnie, każdej cywilizacji, każdej epoce, ideologii, wiedzę o herbach i pieczęciach, broni białej i palnej, medycynie pola walki, polityce, architekturze, wiedzę o książce... Mało? No dobrze. Dodatkowo wiedza teoretyczna i praktyczna o funkcjonowaniu archiwum i bibliotek, ogromne oczytanie, umiejętność porównywania procesów które miały miejsce w różnych epokach... I można by wymieniać tak do końca świata. Dlaczego? A no dlatego, że Historia jest nauką która czerpie również z innych dziedzin. Nie można być Historykiem nie znając się na mapach czy na polityce. Nie wspominając już o świetnej znajomości co najmniej trzech języków w tym wymarłej już łaciny. Dlatego też Historia to kierunek w takim samym stopniu trudny jak np. biochemia czy insza fizyka. I mimo, że zaliczana jest do kierunków stricte humanistycznych to może niespodzianką będzie fakt, że bez znajomości statystyki Historykiem nie zostaniemy.

Jaki jest typowy Historyk?

Przede wszystkim oczytany. Nie lubię zamykać wszystkich w jednej szufladzie, ale jakbym chciała w paru słowach określić Historyka to pierwsze co mi się ciśnie na usta to właśnie jest to słowo. Oczytany. W całym toku studiów przeczytałam masę książek, podręczników... Druga sprawa – Historyk jest obiektywny. Oczywiście, nie raz zdarza mi się wyrazić własne zdanie na temat jakiegoś zjawiska ale zawsze opieram się na źródłach bo po prostu inaczej nie mogę. Trzecia kwestia – trzeźwy. I nie chodzi mi tutaj o bycie lub nie bycie pod wpływem alkoholu. Chodzi mi o zachowanie trzeźwego umysłu. Obserwowanie, analizowanie i wysnuwanie wniosków. A potem w zależności od możliwości, zapobieganie powtarzania się historii. Bo nie bez powodu mówi się, że „Historia kołem się toczy” - pewne procesy się powtarzają i dobry Historyk je zauważa.

Co daje studiowanie Historii?

Z pewnością każdy zna postać Sherlocka Holmes'a. Detektyw ten jest wyjątkowy przez sposób w jaki postrzega świat, analizuje go i w pewnym stopniu przewiduje kolejne ruchy zbrodniarza. I tu kolejne zaskoczenie – dobry Historyk też to potrafi. Uczymy się zależności przyczynowo-skutkowych i takiegoż myślenia. Jest to bardzo pomocne w życiu, bo dzięki takiemu 'przewidywaniu' możemy uniknąć błędów które już kiedyś popełniliśmy.

Jesteś Historykiem...i tylko na tym się znasz.

Och, serio? To, że studiujemy dany kierunek nie znaczy, że ograniczamy umysł tylko do tej dziedziny. Zwłaszcza, że na hasło „Historia” składa się masę tzw. Nauk pomocniczych jak np. heraldyka, sfragistyka, dendrochronologia, dyplomatyka, geografia historyczna, falerystyka, numizmatyka, paleografia, neografia... i tak dalej, i tak dalej.

Historyk musi mieć łeb jak sklep. Nie! Jak supermarket! I nie chodzi o uczenie się regułek na pamięć. Musimy mieć własne zdanie na wiele tematów często bezpośrednio nie związanych z naszym kierunkiem studiów.

Historyk? A może Histeryk? No cóż... Z pewnością Dziwak.

Takie już mamy czasy, że ludzi którzy siedzą z nosem w książkach nazywa się często Nerdami, Dziwakami, No-life'ami. Fakt, Historycy dużo czasu poświęcają na czytanie i naukę ale trzeba pamiętać, że ostatecznie absolutnie tym sobie nie szkodzimy. Że co, że niby nie umiemy się bawić bo jesteśmy zbyt poważni? Nie. Studenci Historii bawią się jak i inni, z innych kierunków. A to, że się nas po prostu nie lubi jest spowodowane tym, że każde nasze zdanie (dajmy na to jakaś ciekawostka historyczna którą wypowiedzieliśmy dla innych w ramach...no właśnie ciekawostki) jest odbierane jako wymądrzanie się.

Co po Historii?

Wszystko. Dosłownie. Chcesz zostać wojskowym/policjantem? Super, wskakuj na pokład. Chcesz zostać biegłym w sądzie? A może chcesz pracować w Archiwum? I tu masz do wyboru od kościelnych przez państwowe aż po wojskowe. Do wyboru do koloru. A może chcesz zostać politykiem? No to dalej, bierz się za pisanie planu wyborczego!

Historia daje tą wolność, że kimkolwiek nie zostaniemy w przyszłości, wiedza raz zdobyta zawsze nam się przyda. A tak jak wspomniałam, jeżeli mamy w sobie zaradność, szybko wskoczymy na wysokie stanowiska :)

Bo Historyk, to także naukowiec

Trzeba o tym pamiętać i szanować. Bo być może nie wynajdujemy nowych lekarstw, nie odkrywamy nowych planet i nie budujemy robotów... Ale analizujemy dzieje społeczeństwa, wysnuwamy wnioski i pracujemy nad tym by coś zmienić (bo zwróćcie uwagę, że większość polityków skończyło właśnie historię ;) ), Dlatego szanujmy się nawzajem.

Kończąc wywód, chciałabym zaapelować do wszystkich, by spojrzeli inaczej na Nerdów i Kujonki w wielkich okularach, z nosami w podręcznikach Historii. Każdemu należy się odrobina uznania, bo dla jednego Historia może wydawać się łatwa, a dla drugiego łatwa będzie biochemia.

Nie oceniajmy po okładce, bo nie tytuł naukowy czyni z nas kogoś wyjątkowego, a nasze zachowanie, maniery i oryginalna osobowość.

Kto wie, może kiedyś dane mi będzie wypowiedzenie jakiejś ciekawostki historycznej w towarzystwie, bez dziwnych spojrzeń i niepochlebnych komentarzy za plecami? :)

(Post nie miał na celu obrażenia nikogo. Jest luźnym wypowiedzeniem własnych myśli i opinii opartych na własnych spostrzeżeniach.)